Taboes binnen de familiedynamiek schreeuwen fluisterend om gehoor. Er is niets normaals aan. Niet een ‘maar het was nou eenmaal zo’. En zolang we onze woorden blijven inslikken, denken we dat wij abnormaal zijn. De dynamieken zijn vaak niet normaal. Maar dat we ons erover uitspreken, is dat wel. Het geeft ons het gevoel er niet alleen in te staan en het buigt ons verhaal om naar hoe het eigenlijk hoort te zijn: de dynamiek was ongezond, niet jij.

We zijn een gecompliceerde subcultuur met gecompliceerde patronen die hardnekkig kunnen zijn, zeker als je je er alleen in voelt staan. Maar dat ben je niet. Door ons verhaal met elkaar te delen kunnen we de zwaarte wat lichter maken en het taboe normaliseren.