Door Lara Alting Siberg-van Duyne
Ik hou van de Indische cultuur.
Ik voel me er thuis. Ik ben ermee opgegroeid: het eten, de geuren, de (spook)verhalen, rame rame, het gevoel van senang, samenhorigheid…
En toch zijn er dingen die ik “niet mag zeggen.”
Zoals dat ik niet van koken hou. There… I said it. Mijn repertoire houdt op bij nasi goreng met ceplok. Soms een soto ayam, of saté als ik in de stemming ben. Ik ben liever op een ándere manier creatief bezig dan uren in de keuken staan. Maar mag ik dan nog wel “echt Indisch” zijn? Want ja… als Indische vrouw hoor je toch “vast heel goed te kunnen koken”? Maäf… niet ik. Ik eet liever zelf! En ik maak ze op een andere manier, zoals je in mijn webshop kunt zien.
Ik heb ooit gesproken tijdens de herdenking op 15 augustus. Over iets wat ik lang niet durfde te zeggen. Ik voel het trauma. Niet omdat ik het heb meegemaakt. Maar omdat het zich ergens stilletjes heeft vastgezet in mijn lijf. Ik wist nooit waarom ik soms ineens moest huilen. Midden in een lied. Of door een geur. Of zomaar, bij een zin. Tot ik besefte: dit verdriet is niet van mij, maar leeft wél in mij.
Ze praten over opa in het kamp. Over oma, die zoveel heeft geleden. Dat is ook waar. En dat doet me veel pijn. Maar wat ik soms het meest voel… is gemis. Gemis naar iets wat ik nooit heb gekend. Naar een land dat niet meer bestaat. Naar een thuis dat nooit het mijne is geweest.
En als ik dat zeg “het gemis naar Nederlands-Indië” Adoeh… dan krijg ik te horen dat dát koloniale romantiek is of een koloniale mindset!! Fout! Je mág dat niet voelen! Alsof ik dan alleen maar aan alle vreselijke dingen zou denken die daar zijn gebeurd.. Alsof dát het geen is wat ik mis. Maar dat gevoel laat zich niet zomaar wegduwen. Dus ik ben gaan zoeken naar mijn eigen manier om het een plek te geven.
Mijn manier van doorgeven is misschien anders dan wat mensen gewend zijn. Maar het is wél doordacht. Liefdevol. En serieus.
Ik heb een bedrijf opgezet waarmee kinderen en volwassenen spelenderwijs de Indische cultuur kunnen ontdekken. Indokwartet, Flashcards en merchandise van de meest schattigste Indische snacks. Het begon bij mijn dochter. We knutselden samen een kwartet en bij de categorie “eten” tekende zij bamisoep. Zo ontstond het idee en het groeide uit tot iets groters. Dit is niet zomaar een leuk project. Het is mijn werk. Mijn onderneming. Opgebouwd met aandacht, liefde en een diepe drang om door te geven wat belangrijk voelt.
Ik ben niet de enige die dit doet, gelukkig. Er zijn zóveel mooie initiatieven ontstaan, allemaal vanuit diezelfde bron. En toch merk ik soms dat er ook iets schuurt. Alsof er maar plek is voor een paar. Alsof we “concurrenten” zijn. Alsof je mee moet draaien in een kringetje, of anders erbuiten valt. Dat vind ik lastig. Niet omdat ik erbij móét horen, maar omdat ik geloof dat we dit samen doen. Bersama-sama, toch?
Meer verhalen.
Meer spellen.
Meer boeken.
Meer manieren om het Indische voelbaar te maken. Together as one. Er is geen gebrek aan ruimte, er is alleen maar liefde te verdelen. Ik blijf gewoon lekker m’n ding doen. Op mijn manier, met liefde, en voor wie het voelt.
Mijn kookskills zijn beperkt, maar m’n ideeën zijn goed gekruid.
