Sommige verhalen zijn nog steeds taboe, vooral in de Indische cultuur. Terwijl er zoveel mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Een verhaal over seksueel misbruik is daar een van. Budi (26) vertelt zijn ervaring over seksuele consent, verwarring en de weg terug naar zichzelf.
Ik val maar gelijk met de deur in huis: op ongeveer 15 jarige leeftijd ben ik seksueel misbruikt. Op een vrijdagavond was ik na het uitgaan bij een vriend van mij blijven logeren, zo konden we nog langer op een feestje blijven. Hij was een paar jaar ouder dan ik en ‘op tijd thuiskomen’ hoefde hij niet meer. Het was een van de eerste keren dat ik dronk en ik had overduidelijk te veel gehad.
Zo veel zelfs, dat ik moest overgeven en in een van de slaapkamers van zijn huis instortte. De jongen die ik als vriend beschouwde heeft mij vervolgens op bed gelegd.
Ik merkte dat hij meer wilde dan mij in bed helpen, maar ik kon me op dat moment niet verweren. Er zijn toen seksuele handelingen verricht die ik, als ik volledig bij zinnen was geweest, nooit had gewild. Ik herinner me nog wel dat ik hem weg probeerde te duwen, maar dit was achteraf gezien een hopeloze poging. Helaas was mijn geest nog wel helder genoeg om alles mee te krijgen en op te slaan in mijn geheugen.
De volgende ochtend zeiden we een hele tijd niks tegen elkaar. Toen ik eenmaal uit bed was gestapt en mijn kleren had aangetrokken wilde ik maar een ding tegen hem zeggen: niemand mag dit te weten komen.
Die woordenwisseling zorgde ervoor dat mijn puberteit verwarrend verliep. Zelfverzekerdheid veranderde in twijfel. Ik begon te twijfelen aan mijn mannelijkheid, mijn geaardheid en mijn verantwoordelijkheid in dit alles. Ik schaamde me kapot en was altijd bang dat je aan mij kon zien dat er iets niet klopte. Wat mij precies was overkomen kon ik niet in woorden uitdrukken. Juist door er niet over te praten en de gebeurtenis dood te willen zwijgen, kon het seksuele misbruik in mijn hoofd blijven leven.
Hoewel ik me ongelukkig heb gevoeld, had ik altijd de hoop dat het later beter zou worden. Ik hield vast aan het idee dat mijn problemen minder zouden worden als ik weg zou gaan van mijn oude woonplek. Rust en zelfkennis zouden komen wanneer ik ouder was, dacht ik. Ik ging op kamers om criminologie te studeren, werd lid van een studentenvereniging en koos voor een nieuwe sport. Een tijdje ging het beter, maar mijn mentale problemen bleven onopgelost. Het negatieve zelfbeeld dat ik had ontwikkeld, bepaalde voor een groot deel nog steeds mijn leven. Ik haalde tentamens niet door faalangst en was nooit blij na een gewonnen wedstrijd. In mijn hoofd moest alles altijd beter.
De coronaperiode zorgde ervoor dat het leven stil kwam te staan en werd ik geconfronteerd met mijn donkerste gedachtes. Ik kreeg paniekaanvallen en hulp zoeken werd noodzaak. Hulp liet lang op zich wachten. Pas na tien maanden kreeg ik het verlossende telefoontje van de psycholoog dat er een plekje voor me was.
De diagnose? Post traumatisch stress syndroom en een angststoornis. Doormiddel van EMDR en groepstherapie ging ik aan de slag met mijn angsten. EMDR was voor mij een wondermiddel, maar ook ontzettend intens. Ik moest het trauma herbeleven en in detail omschrijven. Tijdens het omschrijven van mijn trauma, zorgde een bewegend lampje en bepaalde trillingen ervoor dat de herinnering emotie en kracht verloor.
Groepstherapie was weer een hele andere ervaring. Ook dit was wederom intens. Naast dat ik over de psychologische processen leerde, ging ik ook mijn angstige gedachtes uitdagen. Ze noemen dat exposure therapie. Ik leerde dat het aangaan van mijn angsten dé manier is om er overheen te komen. Want wanneer je situaties vermijdt, bevestig je de angstige verwachting en wordt het aangaan hiervan in de toekomst alleen maar moeilijker.
Voor exposure therapie heb ik dingen gedaan doen die ik normaal nooit zou doen. Ik heb staan
hyperventileren in parkjes, liet mijn nagels lakken in de Douglas en liep luidkeels zingend en huppelend door een drukke winkelstraat. Ik deed het om schaamte op te wekken, zodat ik kon ervaren dat mijn angstige verwachting helemaal niet uitkomt.
Naast exposure door schaamte-oefeningen haalde ik ook veel zelfvertrouwen uit sport. Het stellen van fysieke doelen om naar toe te werken is iets magisch. Ik durfde iets niet, ging trainen, ik werd beter en sterker en behaalde een doel waarvan ik dacht dat ik dat nooit zou kunnen. Dit gaf een enorme boost waardoor ik ook mentaal meer aankon. Lichaam en geest zijn naar mijn mening ook niet los van elkaar te zien.
Ondertussen vind ik het heerlijk om bijvoorbeeld alleen naar de film of uiteten te gaan. Waar ik eerst een sociale barrière voelde, bestaat die nu niet meer. De negatieve neerwaartse spiraal van donkere gedachtes kon ik door therapie en sport omdraaien. Het werd een springveer.
Therapie heeft mijn leven veranderd. Ik had niet gedacht dat ik ooit tevreden met mezelf kon zijn. Ik heb kunnen inzien dat ik vastzat in verkeerde denkpatronen en ik heb mezelf bewezen dat ik veel meer aankan dan ik had gedacht.
Therapie beschouw ik als een gids die je naar het juiste pad leidt. De psychologen wijzen je in de goede richting, maar je zal toch echt zelf de berg moeten beklimmen. Dat veel mensen een terugval hebben na therapie snap ik heel goed. Stilstand, terwijl de wereld om je heen in beweging is, wordt achterstand, die je vervolgens rennend weer probeert in te halen. Bewust van dit risico, blijf ik mezelf dan ook nog steeds uitdagen.
Naast therapie en de fysieke uitdagingen in sport heb ik veel gehad aan mijn studie criminologie. Tijdens de opleiding leer je over waarom mensen zich op een bepaalde manier gedragen, maar ook hoe vaak we dit niet zelf in de hand hebben. Ik ben ondertussen van mening dat we maar een beperkte invloed hebben op het gedrag dat we vertonen. Hoe vaak zeggen we als mens niet het een, maar doen we het ander? We zijn geneigd om onszelf te beoordelen op onze intenties, maar de ander op zijn gedrag. Als we dan ook nog vinden dat alles wat we doen binnen onze macht ligt, dan is het niet gek om schuld en verantwoordelijkheid bij de ander, of juist onszelf te leggen. Dit maakt dat we ons aangevallen voelen wanneer ons iets naars overkomt. Want hoe oneerlijk voelt het, als iemand jou iets aandoet, terwijl je dat niet verdient?
Ik kan niet voor alle situaties of voor iedereen spreken, maar in mijn persoonlijke geval biedt het rust om het seksuele misbruik dat ik heb ervaren, te zien voor wat het is: een gebeurtenis. De invloed ervan op mijn leven is groot geweest, maar zegt verder niets over mij als persoon.
Ik heb de ander dan ook inmiddels kunnen vergeven. Boos blijven op hem brengt mij niets.
Ik geloof ook niet dat hij weet wat hij heeft gedaan of dat hij mij met opzet pijn wilde doen. Ik denk dat de hele situatie voor hem net zo verwarrend is geweest als voor mij. Ergens voel ik nog medelijden ook. Zonder mijn eigen ervaring of die van een andere te bagatelliseren, ben ik bijna blij dat mij dit is overkomen. Het klinkt gek, maar anders had ik een hoop waardevolle ervaringen niet opgedaan en een hoop belangrijke mensen in mijn leven niet ontmoet. Ik durf te zeggen dat ik dan niet was geworden wie ik nu ben. En wie ik nu ben, daar ben ik trots op en zeer tevreden mee.
Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te delen, want ik denk dat er veel mensen – met name vrouwen – zijn die in een soortgelijke situatie zijn beland. Waar er niet duidelijk sprake was van seksuele consent.
Praat erover met je omgeving, voordat jouw mug een olifant wordt. We zijn een slechte raadgever als het gaat om onze eigen traumatische ervaringen. Wat zou je zeggen als een vriend je zegt seksueel misbruikt te zijn? Zou je zeggen dat het zijn eigen schuld is? Ik denk het niet. Praten over misbruik is in mijn ogen de oplossing. Het kost me ondertussen geen moeite meer om mijn verhaal te delen. Het is daarnaast ook bijzonder om te zien wat het doet met een ander als ik praat over het misbruik dat ik heb meegemaakt. Het kan een ander helpen zich minder alleen te voelen in zijn emotie en misschien ook kracht geven om zelf ook hulp te zoeken. Ik heb dit al een paar keer mogen ervaren. Ik wil mijn verhaal, het misbruik, omzetten naar een verhaal van kracht. Mijn ervaring omzetten tot iets positiefs voor een ander. Vandaar dat ik ook ja heb gezegd om dit stukje te schrijven. Alhoewel ik het spannend vond om te doen, ben ik blij dat ik dit met jou heb kunnen delen.
*Budi is een pseudoniem. De echte naam van de schrijver is bekend bij de redactie. Hij staat open voor contact met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en er met hem over willen praten.
